«Σήμερα στις 7 Ιουλίου 2011 και εν μέσω εν υψηλών θερμοκρασιών, αποφάσισα να σας καταθέσω κάποιες σκέψεις που από καιρό είχα την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας… απλά δεν έβρισκα την αφορμή για να το κάνω.

Σήμερα θεωρώ ότι είναι η πιο κατάλληλη ημέρα, καθότι μόλις γύρισα από τον ΟΑΕΔ όπου κατέθεσα τα χαρτιά μου για το επίδομα ανεργίας και ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που αναγκάστηκα να κάνω αίτημα, για ένα επίδομα που πολλές φορές μπορεί να δικαιούμουν, αλλά ποτέ δεν είχα την ανάγκη αυτού.

Και αναφέρω ότι ήταν η πιο κατάλληλη ημέρα, αφού περιμένοντας 3 ολόκληρες ώρες, σε εκείνη την ατελείωτη πολυπολιτισμική ουρά, με τις διαφορετικές συμπεριφορές των ανθρώπων, είχα το χρόνο να κάνω μια αναδρομή της ζωής μου και να γυρίσω πίσω τη μνήμη μου, για το που βρισκόμουν πριν 14 χρόνια.

Δεν ξέρω γιατί με έπιασε αυτή η αναπόληση αλλά και πια ανάγκη μου με οδήγησε σε ένα ταξίδι μέσα στο χρόνο με συγκεκριμένη χρονολογία το 1997.

Ενδεχομένως να φταίει το γεγονός ότι σε 20 ημέρες, έρχεται το καθορισμένο ετήσιο ραντεβού με την ημερομηνία 27 Ιουλίου, όπου θα με συναντήσει ο χρόνος και να μου υπενθυμίσει την ύπαρξη μου στην ζωή για 44 συναπτά έτη.

Αλήθεια που βρισκόμουν επαγγελματικά πριν 14 χρόνια και που βρίσκομαι σήμερα; Πριν 14 χρόνια ήμουν στο ζενίθ της καριέρας μου, στο χώρο των γυμναστηρίων ως γυμναστής, από τους πιο καλά αμειβόμενους για εκείνη την εποχή, αλλά και περιζήτητους.

Παρουσιάσεις shows aerobics στην τηλεόραση, αφιερώματα στα περιοδικά του χώρου μας για τη δουλειά μου. Θεωρούσα ότι είχα τα πάντα, τα θεωρούσα όλα δεδομένα όπως την αιώνια ύπαρξή μου στη ζωή και βάση αυτού συμπεριφερόμουν.

Και όμως ήμουν αγνώμων στη ζωή αφού μου είχε δώσει την δική μου ευκαιρία να επιβιώσω και να ξεπεράσω την παραλυσία των περιφερικών μου ακρών, που μου συνέβη στα 17 μου, που κανένας γιατρός δεν τολμούσε να μιλήσει για ίαση, πόσο μάλλον για το αν θα γινόμουν γυμναστής.

Ούτως η άλλως ήταν ένα μάθημα για εμένα και είχα αλλάξει οπτική, επαναπροσδιορίζοντας πολλά πράγματα, μετά την σκληρή περιπέτεια υγείας που είχα περάσει. Δεν επέτρεψα σε κανέναν κλέφτη ονείρων, σε κανέναν στατιστικολόγο να κλέψει το δικό μου όνειρο, που ήταν ένα και μοναδικό η επιστροφή μου στη ζωή!

Μήπως στα 30 μου είχα ξεχάσει τι μου είχε συμβεί στην εφηβεία μου η ή ματαιοδοξία μου θεωρούσε ότι μετά από εκείνη την περιπέτεια τον εαυτό μου άτρωτο; Αλήθεια τι δουλειά έχω σε αυτήν την ουρά σήμερα και που βρίσκομαι επαγγελματικά;

Ποιος φανταζόταν ότι 14 χρόνια μετά από εκείνες τις δόξες, θα περιμένω σε αυτήν την ουρά για να πάρω ένα επίδομα, ώστε να εξασφαλίσω τον βιοπορισμό της οικογενείας μου; Και περιμένοντας σκεφτόμουν: «αν είχα τελειώσει το πανεπιστήμιο ένα χρόνο πριν και όχι στα πέντε, αφού παράλληλα δούλευα, τώρα θα ήμουν διορισμένος στο δημόσιο, που ήταν και το όνειρο της μαμάς μου…». Από την άλλη σκέφτηκα: «μα ποιο δημόσιο σε λίγο καιρό χρήματα δεν θα υπάρχουν… πως θα πληρώνουν του δημοσίους υπάλληλους;».

Αλήθεια πολύ σας ζάλισα με τα επαγγελματικά μου, ας μπούμε σε πιο ουσιώδη θέματα. Μπορεί σε 20 ημέρες να κλείνω τα 44 χρόνια της βιολογικής μου ηλικίας, αλλά γιατί εγώ αισθάνομαι ότι επί της ουσίας, κλείνω τα 14 μου;

Σίγουρα φίλοι μου θα αναρωτιέστε και εσείς γιατί αισθάνομαι έτσι. Εντάξει δεν θα σας άλλο κρατήσω σε αγωνία. Πριν 14 χρόνια, ημέρα Πέμπτη 25 Ιουλίου 1997, 2 μέρες πριν κλείσω τα 30, μου διέγνωσαν καρκίνο των όρχεων!

Ήταν μια αρόσιμη ημερομηνία για εμένα στη ζωή μου, που άλλαξε την οπτική που είχα για τα δεδομένα της καθημερινότητάς μου.

Ένοιωθα ευτυχισμένος με οτιδήποτε έκανα, ακόμα και όταν έπινα ένα ποτήρι νερό!

Δεν θα μπω στην διαδικασία να αναλύσω τα συναισθήματά μου, εξαιτίας της διάγνωσης, αλλά θα μπω στην διαδικασία να σας εξηγήσω γιατί αισθάνομαι 14 ετών. Δεκατέσσερα χρόνια μετά την διάγνωση ως επιζών του καρκίνου και κάνοντας μια ανάδρομη στην ζωή μου, στην μετά καρκίνου εποχή βλέπω το πόσο πολύ άλλαξα. Να σας πω όμως; Νοιώθω τόσο ευτυχισμένος με αυτό!

Νοιώθω ότι με τον καρκίνο ξαναγεννήθηκα ότι είδα μια διαφορετική ζωή που πριν, οι ματαιόδοξες σκέψεις με εμπόδιζαν πεισματικά να δω.

Προ καρκίνου εποχή το μόνο που σκεφτόμουν και με ένοιαζε ήταν το πώς να βγάλω περισσότερα χρήματα, το εάν το σώμα μου είχε κάποιες ατέλειες, το εάν μου την είπε κάποιος η όχι, το πώς να επιβληθώ μέσα στις σχέσεις, έψαχνα συνεχώς να βρω καινούργια πράγματα τίποτε δεν με ικανοποιούσε, ζούσα με την εγωιστική στάση που άνετα μπορεί το επάγγελμά μου να προσφέρει, ζούσα με τρόπο τέτοιο πιστεύοντας ότι θα ζήσω αιώνια!

Μέγα λάθος αφού ο σκηνοθέτης της ζωής από εκεί πάνω, είχε άλλα σχέδια για το δικό μου έργο ζωής, που ήρθε και μου έδωσε έναν ρόλο, που δεν επιθυμούσα καν, με μια σκληρή απόφαση που έλεγε: «ΑΣΘΕΝΗΣ ΜΕ ΔΙΑΓΝΩΣΗ: “ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΤΩΝ ΟΡΧΕΩΝ!”».

Καλά σκέφτηκα: “από τα 30 μου άσε με να παίξω λίγο το ρόλο που είχα, μου αρέσει…” Μπορεί ο σκηνοθέτης να ήρθε αμίλητος με αυτή την απόφαση, για εξέλιξη του έργου της ζωής μου, αλλά δεν υπολόγισε σωστά στον πρωταγωνιστή, όπου αυτός ήμουν εγώ.

Το θέμα τελικά δεν είναι τι θα πει ο σκηνοθέτης, αλλά ο πρωταγωνιστής του έργου και πως θα επεξεργαστεί τις οποιαδήποτε αποφάσεις αυτού. Θα μείνει μέσα στο ρόλο που του αποδίδεται ή θα βγει έξω απ’ αυτόν και θα είναι ο εαυτός του, περνώντας στη δράση υλοποιώντας τα δικά του θέλω;

Από την φύση μου αντιδραστικός, καθότι και λιοντάρι στο ζώδιο, σαφώς και δεν αποδέχτηκα το ρόλο που μου εδόθη και μάλιστα βίαια. Στην συνέχεια μετά το πρώτο σοκ της διάγνωσης, αγωνίστηκα με πείσμα για να πείσω τη ζωή ότι της χρωστώ, δε μου χρωστάει συνειδητοποιώντας έτσι και η ίδια ότι ήμουν έτοιμος να την κερδίσω πίσω, εκτιμώντας την κάθε στιγμή αλλά και δευτερόλεπτο που θα ζούσα σ’ αυτήν!

10 χρόνια ήμουν καθαρός από κάθε καρκινικό κύτταρο, η ζωή μου κυλούσε πάλι φυσιολογικά όπως όλων των ανθρώπων, το μόνο που μου θύμιζε ότι είχα καρκίνο ήταν οι ετήσιες επαναληπτικές εξετάσεις που έκανα κάθε χρόνο μετά την πενταετία, παρά το ότι η ιατρική κοινότητα δεν το θεωρούσε αναγκαίο…

Και λέω ήμουν γιατί σε μια τέτοια εξέταση ρουτίνας τον Δεκέμβριο του 2006, ήρθε πάλι για επίσκεψη ο φίλος μου ο καρκίνος, με την μορφή μιας ύποπτης σκιάς που έδειξε ο υπέρηχος…

Σιγά μην ακύρωνα το ταξίδι που είχα προγραμματίσει στη EuroDisney, μαζί με τη γυναίκα μου. «Ας πάω να περάσω και να ζήσω ένα όνειρο ζωής και μόλις επιστρέψω το βλέπω, τι θα κάνω με την ύποπτη σκιά…» είπα στον εαυτό μου.

Το Ιανουάριο βγήκε η δεύτερη διάγνωση αφού είχα ήδη βγει από το χειρουργείο, ακούω γιατρό να μου λέει: «ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΤΩΝ ΟΡΧΕΩΝ για δεύτερη φορά. Δεν θεωρείται μετάσταση αλλά ένα συμπτωματικό γεγονός.».

Τα υπόλοιπη δεν τα άκουσα απλά κλείστηκα στον εαυτό μου συζητώντας μαζί του: “Πάλι τα ίδια ρε γαμώτο; Γιατί πάλι σε μένα; Μάλλον ήρθε να πάρει την ρεβάνς” σκέφτηκα, αλλά εγώ ήμουν ακόμη εκεί ζωντανός, ακόμα πιο δυνατός και έτοιμος όσο ποτέ πάλι να διεκδικήσω τη ζωή!

Τότε σκεπτόμουν γιατί σε μένα πάλι, σήμερα γράφοντας αυτές τις γραμμές από το γραφείο της οργάνωσης ΜΕΙΝΕ ΔΥΝΑΤΟΣ, συνειδητοποιώ το δικό μου γιατί.

Μέσα από τη δεύτερη διάγνωση του καρκίνου, ουσιαστικά γεννήθηκε η ιδέα της οργάνωσης αυτής, που επί 4 χρόνια προσφέρουμε με όσα μέσα έχουμε στην διάθεσή μας, πληροφόρηση & ψυχολογική υποστήριξη σε όλους τους ανθρώπους που εμπλέκονται με τον καρκίνο.

1.000.000 μοναδικοί επισκέπτες έχουν επισκεφτεί την ιστοσελίδα μας http://www.bestrong.org.gr από το 2008 ώστε να πάρουν πληροφορίες για τον καρκίνο, από το 2010 έως σήμερα έχουμε υποστηρίξει μέσω της γραμμής υποστήριξης 1069 περίπου 2000 ανθρώπους από όλη την ελληνική επικράτεια, 300 άνθρωποι έχουν υποστηριχτεί διαδικτυακά μέσω email & chat, πάνω από 100 άνθρωποι έχουν επισκεφτεί την οργάνωσή μας μιλώντας με τους ειδικούς ψυχικής υγείας και τέλος από το 2008 έως σήμερα έχουμε στο ενεργητικό μας πάνω από 70 δράσεις & εκδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα.

Όλο αυτό το διάστημα γνώρισα πολύ σπουδαίους ανθρώπους που σε άλλη περίπτωση δε θα τους γνώριζα. Διάφορες προσωπικότητες που η κάθε μια από αυτές είχε να μου προσφέρει κάτι. Ανθρώπους θετικούς, αισιόδοξους ματαιόδοξους, φοβισμένους, μοιρολατρικούς, θυμωμένους.

Άλλοι πάλι ήταν έτοιμοι να ρουφήξουν τη ζωή από το μεδούλι, έτοιμοι να την εγκαταλείψουν, να το βάλουν στα πόδια, με πλήρη αρνητισμό για τα πάντα, άνθρωποι που ερμήνευαν τον καρκίνο τους ως ευλογία, άλλοι που ξαναγεννήθηκαν μέσω αυτού.

Αυτό που πρόσεξα σε όλους νικητές του καρκίνου ή καλύτερα στους νικητές της ζωής σε όλα αυτά τα χρόνια, ανεξαρτήτου διάγνωσης ή στατιστικών, ήταν ότι είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: τη συνειδητοποιημένη δίψα για τη ζωή, έχοντας παράλληλα αισιόδοξη νοοτροπία & θετική στάση!

Όλοι μας λίγο ή πολύ πιάσαμε σε κάποια στιγμή πάτο, είναι φυσιολογικό...

Το θέμα είναι πως ο καθένας χρησιμοποιεί αυτόν τον πάτο… ως το μελλοντικό του σπίτι ή ως ένα σταθερό σημείο όπου θα πατήσουν τα πέλματα, θα λυγίσουν τα γόνατα και θα δώσουν μια δυνατή ώθηση προς τα πάνω για να ξεκινήσει η ανάδυση;

Σε αυτό δε μπορώ να δώσω μια απάντηση για εσάς, μπορώ όμως μετά βεβαιότητας να σας πω τι επιλογή έκανα για μένα και αυτή ήταν η δεύτερη, αυτή της ανάδυσης!

Όπως και να’ χει η αλήθεια είναι ότι ο καρκίνος είναι η αφορμή ώστε να μπούμε στη διαδικασία της αυτεπίγνωσης & της αυτογνωσίας. Μια προσωπικότητα δε διαμορφώνεται εξαιτίας ενός καρκίνου.

Η προσωπικότητα προϋπήρχε αλλά και ο τρόπος σκέψης ήδη ήταν διαμορφωμένος προ της διάγνωσης! Απλά ο καρκίνος έρχεται να μας ξύσει μια πλευρά της προσωπικότητάς μας, που ουδέποτε είχαμε τη δύναμη να αντιμετωπίσουμε ή φοβόμαστε, σκεπτόμενοι ότι αυτό θα μας πονέσει.

Το να λέμε ότι η ψυχολογία παίζει το σημαντικότερο ρόλο στην θεραπεία του καρκίνου είναι μια θεωρία, το θέμα είναι όμως τι ακριβώς κάνουμε γι’ αυτό στην πράξη; Αφού δεν έχουμε εκπαιδευτεί στο πώς να αντιμετωπίζουμε μια τόσο δύσκολη κατάσταση, μήπως πρέπει να το διαπραγματευτούμε με ένα ειδικό και να μην είμαστε συνεχώς τόσο «δυνατοί», όσο οι άλλοι θέλουν να είμαστε ή τελικά απλά νομίζουμε ότι είμαστε;

Όταν γνωρίζουμε ότι το 50% των διαγνωσθέντων καρκίνων οφείλετε στην κακή διατροφή & την υποκινητικότητα τι ακριβώς κάνουμε γι’ αυτό; Αφού έχουμε νοσήσει και τελειώσουν οι θεραπείες τι ακριβώς κάνουμε στην καθημερινότητά μας που θα βοηθήσει την άμυνα του οργανισμού μας, να επανακάμψει αλλά και να ελαχιστοποιήσουμε την πιθανότητα να νοσήσουμε; Μήπως εξακολουθούμε να κάνουμε τα ίδια τα οποία κάναμε πριν;

Λένε ότι το κάπνισμα είναι υπεύθυνο για συγκεκριμένους τύπους καρκίνων. Πώς να εξηγήσω το γεγονός όμως ότι το 90% των ανθρώπων που ήρθαν σε επαφή μαζί μας κάπνιζαν και ο καρκίνος θεωρητικά δεν είχε καμία σχέση με τον καρκίνο που είχαν;

Μετά την διάγνωση τι έκαναν όσο αφορά τις συνήθειές τους για να θωρακίσουν την υγεία τους; Οι περισσότεροι απολύτως τίποτα ρίχνοντας τα πάντα στην τύχη. Όταν έχεις τις πληροφορίες δεν μπορείς να αφήνεις τη ζωή σου στην τύχη… κάτι πρέπει να κάνεις γι’ αυτήν, τα παιδιά σου, τον εαυτό σου!

Όσοι ήρθαν έτοιμοι και ανοικτοί για να βοηθηθούν και μας το επέτρεψαν, δεν μπορείτε να πιστέψετε πως άλλαξε η ζωή αυτών των ανθρώπων, βρήκαν πάλι τον εαυτό τους, το χαμόγελό τους. Η προσδοκία με την οποία οι περισσότεροι έρχονται πιστεύοντας ότι διαθέτουμε το μαγικό ραβδάκι δυστυχώς δεν υπάρχει.

Το ραβδάκι το έχουμε μέσα μας φτάνει να σηκωθούμε από την καρέκλα της βόλεψης...

Σε αυτό έρχεται να μας βοηθήσει η ψυχολογική υποστήριξη από τον ειδικό. Δύναμη τελικά πιστεύω είναι το να αναζητάς βοήθεια και όχι να την αρνείσαι!

Το πορτοκαλί βραχιολάκι της οργάνωσής μας που γράφει πάνω ΜΕΙΝΕ ΔΥΝΑΤΟΣ, το είδα να το φορούν πολλοί άνθρωποι διαφόρων ηλικιών, ανεξαρτήτου ασθένειας και ψυχολογικής κατάστασης. Ήταν και είναι ουσιαστικά το σύμβολο της ελπίδας που όλοι προσπαθούν να μας κλέψουν από τη ζωή.

Τέλος θα ήθελα να κλείσω με κάτι πολύ προσωπικό. Εάν αύριο για κάποιο λόγο φύγω απ’ αυτή τη ζωή θα έχω φύγει τόσο ήρεμος, γεμάτος από εμπειρίες αλλά το πιο σημαντικό ότι κατάφερα να ρίξω το δικό μου πετραδάκι σε αυτή τη λίμνη που λέγεται ζωή, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται ο YALOM, ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ τους ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥ ΚΥΜΑΤΙΣΜΟΥΣ.

ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΥ ΠΟΛΛΑ, ΛΟΙΠΟΝ! »

Παναγιώτης Μιχαήλ

Δημοσίευση: 03/09/2011