Σχετικά με εμένα

Η Ιστορία μου

Το Πάσχα του 1984 σε ηλικία 17 ετών, έμεινα παράλυτος από μια σπάνια πάθηση για την εποχή, του νευρικού συστήματος στα περιφερικά άκρα. Τα πόδια και τα χέρια δεν είχαν καθόλου αντανακλαστικά. Στην αρχή της ασθένειας κανένας γιατρός δεν μπορούσε με σιγουριά να κάνει διάγνωση.

Νοσηλεύτηκα για 60 ημέρες στην νευρολογική κλινική του Ερυθρού Σταυρού και κατόπιν μετέβη στην Αγγλία για δεύτερη ιατρική γνωμάτευση. Εκεί έμαθα την ονομασία αυτής της ασθένειας, βαριά υποξεία πολυνευροπάθεια, που ποτέ δεν βρέθηκαν τα πραγματικά αίτια της ασθένειας.

Η θεραπεία ήταν συντηρητική με κορτιζόνη και σύμπλεγμα βιταμινών Β. Η ιατρική δεν μπορούσε να κάνει κάποια συγκεκριμένη πρόβλεψη για το μέλλον και την εξέλιξη της ασθένειας μου. Οι πιο αισιόδοξες προβλέψεις μίλαγαν για μερική επαναφορά μετά από 2 χρόνια και με ποσοστό αναπηρίας 40%…


Η αγάπη μου για ζωή και τον αθλητισμό ήταν πολύ δυνατή μα η πίστη μου δυνατότερη. Με πολύ γυμναστική, πείσμα, υπομονή, επιμονή και τιτάνια προσπάθεια  κατάφερα να ξεπεράσω την ασθένεια σε 9 μήνες, βρίσκοντας πάλι τα αντανακλαστικά μου 100% διαψεύδοντας την ιατρική!

Τον επόμενο χρόνο το 1985 πέρασα με την πρώτη προσπάθεια στο Τμήμα Επιστήμης Αγωγής και Αθλητισμού Αθηνών, κάνοντας το πάθος μου για τον αθλητισμό επάγγελμα. Στη συνέχεια εργάστηκα σε γυμναστήρια αφού εξειδικεύτηκα ως Aerobic Instructor και Fitness Personal Trainer.


Στο ζενίθ της καριέρας μου το 1997, σε ηλικία 30 ετών μου διέγνωσαν καρκίνο.

Και συγκεκριμένα καρκίνο του όρχεως. Το ευτύχημα ήταν ότι ο καρκίνος βρισκόταν σε αρχικό στάδιο. Μέρος της θεραπείας σαν πρώτη φάση ήταν η χειρουργική επέμβαση. Χειρουργήθηκα στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Γεννηματά στην ουρολογική κλινική.

Για λόγους προληπτικούς η θεραπεία έκλεισε με χημειοθεραπείες. Στο Αρεταίειο Νοσοκομείο έκανα δύο κύκλους χημειοθεραπειών με το φάρμακο πλατίνα και ενδιάμεσο διάλειμμα 20 ημερών. Ο κάθε κύκλος διαρκούσε 5 ημέρες.

Αφού έκανα ότι χρειαζόταν από ιατρικής πλευράς αντιμετώπισα την ασθένεια πάλι μέσω της σωματικής άσκησης. Έχοντας δίψα για ζωή, ακλόνητη πίστη, με επιμονή, υπομονή και πολύ γυμναστική ξεπέρασε και αυτό το σοβαρό πρόβλημα υγείας.

Η περιπέτεια μου αυτή μου έμαθε να εκτιμώ την επόμενή μου ανάσα και να επαναξιολογήσω τη ζωή μου.

Οι προτεραιότητες μου άλλαξαν, ο τρόπος που έβλεπα την ζωή επίσης. Εκτιμώ πράγματα που μου ήταν αδιάφορα μέχρι την εμφάνιση του καρκίνου. Πράγματα που κάποιοι τα θεωρούν αυτονόητα και ένα από αυτά είναι η υγεία!

Ζω την κάθε μέρα της ζωής με πολύ πάθος και δύναμη.

Μέσα από αυτή την περιπέτεια, μου γεννήθηκε ένα όνειρο, να γράψω ένα βιβλίο με τις εμπειρίες που αποκόμισα για να βοηθήσω και άλλους ανθρώπους που νοσούσαν. Και το πραγματοποίησα αφού τέλη Σεπτεμβρίου του 2005 τελείωσε τη συγγραφή του βιβλίου με τον τίτλο: «Είμαστε τουρίστες!».

Τον Ιανουάριο του 2007 μετά από το καθιερωμένο ετήσιο τσεκ-απ, μου διαγνώστηκε για δεύτερη φορά καρκίνος του όρχεως! Πρόκειται από τις σπάνιες περιπτώσεις αφού ο καρκίνος των όρχεων σε αρχικό στάδιο θεωρείται ιάσιμος κατά 99%.

Δεν θεωρείται μεταστατικός αλλά ένα απλό συμπτωματικό γεγονός. Το ευτύχημα για άλλη μια φορά ήταν ότι η εξέλιξη του βρισκόταν σε αρχικό στάδιο.

Χειρουργήθηκα πάλι στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Γεννηματά. Η βιοψία έδειξε ότι δεν υπήρχαν μεταστάσεις και ότι ο τύπος του όγκου ήταν το σεμίνωμα. Η κατάσταση ήταν πιο ελαφριά από την προ δεκαετίας εμφάνιση του καρκίνου.

Για προληπτικούς λόγους η θεραπεία έκλεισε με 15 ακτινοβολίες που έγιναν στο Αττικό Νοσοκομείο. Μέχρι σήμερα είμαι απολύτως υγιής και ανά τακτά χρονικά διαστήματα κάνω τα καθιερωμένα μου τσεκ –απ.

Σε εκείνη την δύσκολη κατάσταση, της επανεμφάνισης του καρκίνου, μου δημιουργήθηκε το όνειρα της δημιουργίας ενός οργανισμού που να παρέχει όσα εγώ θα ήθελα να είχα, ως ασθενής, για να υποστηρίξω την ψυχή και τα συναισθηματικά μου κομμάτια.

Στη ζωή μη ψάχνεις να βρεις το τέλειο…

Η ζωή είναι τέλεια!

Τον Οκτώβριο του 2007 ίδρυσα την Κοινωφελή Μη κερδοσκοπική Οργάνωση Φίλων Του Καρκίνου με τον τίτλο «ΜΕΙΝΕ ΔΥΝΑΤΟΣ» – «BE STRONG», που έχει ως στόχο την ψυχοκοινωνική υποστήριξη των ανθρώπων που εμπλέκονται με τον καρκίνο.



Το να μιλάω και να μοιράζομαι την εμπειρία μου ήταν μια θεραπευτική διαδικασία. Ήταν και είναι τόσο σημαντική μορφή ψυχολογικής υποστήριξης για μένα. Το να μιλάς και να μοιράζεσαι την εμπειρία σου με άλλους ανθρώπους ανακαλύπτεις ότι δεν είσαι μόνος.

Γι’ αυτούς όλους αυτούς τους λόγους λοιπόν το να συμμετέχω σε ομιλίες παρακίνησης, καταθέτωντας την ψυχή μου κάθε φορά στο κοινό που με παρακολουθεί, για μένα δεν υπάρχει πιο όμορφο συναίσθημα στον κόσμο, αφού με γεμίζει νοιώθωντας πληρότητα.   

Η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για την ευκολία της περιήγησης, την εξατομίκευση του περιεχομένου και διαφημίσεων και την ανάλυση της επισκεψιμότητας μας.
Δείτε τους όρους χρήσης και την πολιτική απορρήτου της ιστοσελίδας μας.