Είναι πολύ περίεργο όλα αυτά που βιώνεις στην καθημερινότητα και αισθάνεσαι να τα καταγράφεις. Στη συνέχεια τα διαβάζεις και αναρωτιέσαι που ήταν όλα αυτά κρυμμένα.

Έχει μια μυστήρια δυναμική η διαδικασία αυτή. Θα τολμούσα να πω ότι σε μένα λειτούργησε και λειτουργεί σ’ ένα επίπεδο λυτρωτικό.

Να ξέρεις πως τις σκέψεις σου αυτές θα τις διαβάσουν άνθρωποι που δεν γνωρίζεις και δεν σε γνωρίζουν και που θα ερμηνεύσουν το κείμενό σου διαφορετικά, σύμφωνα με τα δικά τους βιώματα.

Είναι πολύ παράξενο το συναίσθημα, να ξέρεις πως ξεγυμνώνεται η ψυχή σου και στη συνέχεια αυτό το ξεγύμνωμα, θα το δουν άγνωστοι.

Πολλές έρευνες μιλάνε για τα οφέλη της γραφής και ότι είναι κάτι που ηρεμεί τον άνθρωπο.

Θα συμφωνήσω απόλυτα, αφού για μένα είναι ένας τρόπος έκφρασης που ανακάλυψα μετά τη διάγνωση του καρκίνου και λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά.

Mετά τη συγγραφή του βιβλίου μου «Είμαστε Τουρίστες!» το 2005 και στη συνέχεια το 2007, ανακάλυψα αυτή μου τη δεξιότητα, αφού ποτέ δεν ήμουν καλός στην έκθεση.

Το μόνο που έκανα απλώς έκλεισα τα μάτια αισθάνθηκα και τα αποτύπωσα στα γραπτά μου. Από τότε ανακάλυψα ότι μ’ αρέσει η γραφή.

Όλα αυτά τα χρόνια έως σήμερα ό,τι ένοιωθα από την επαφή μου με τους ανθρώπους και τα συμβάντα της καθημερινότητάς μου εμπνεόμουν και τα κατέγραφα με τον δικό μου τρόπο, δημοσιεύοντάς τα στο Facebook.

Σήμερα, λοιπόν, τα συγκέντρωσα όλα μαζί και τα δημοσιεύω στην προσωπική μου ιστοσελίδα.

Γι’ όλα αυτά, που θα διαβάσετε στη συνέχεια, εμπνεύστηκα από τις πιο απλές καταστάσεις που βίωνα, όπως ένα ηλιοβασίλεμα, μέχρι πιο προσωπικές στιγμές όπως μια νέα σχέση ή ένας χωρισμός και τέλος από πάρα πολύ δύσκολες καταστάσεις όπως η επαφή μου με πολλά άτομα, που είχαν καρκίνο στο τελικό στάδιο.

Ανεξαρτήτου αποτελέσματος, όμως, ήταν η στάση τους τέτοια που ήταν νικητές και μεγάλο μάθημα ζωής για μένα!

Στη ζωή μην ψάχνεις να βρεις το τέλειο… Η ζωή είναι τέλεια!

Κάνε τον φόβο έμπνευση…

Αυτονόητη δεν είναι ούτε η επόμενή μας ανάσα…

Ερωτεύσου τον έρωτα… Ερωτεύσου τη ζωή… Ζήσε στα κόκκινα…

Δεν μπορείς να δώσεις, εάν δεν μπορείς να νοιώσεις…

Πέρασε στη δράση. Ζήσε με πάθος σήμερα… Ίσως το αύριο να μην έρθει ποτέ!

Αν δεν συναντήσεις τη μοναχικότητά σου, δεν θα ανακαλύψεις ποτέ τις αληθινές σου δυνάμεις!

Μην αφήσεις το μυαλό σου να σε οδηγεί στα “πρέπει”…  Άφησε την καρδιά να σε οδηγεί στα “θέλω” σου!

Μην επιτρέπεις στους κλέφτες ονείρων να κλέψουν το μέλλον σου.

Είναι μόνο δικό σου, μόνο εσύ το γνωρίζεις και σου ανήκει.

Εκτός και εάν έχεις ονειρευτεί το δικό τους μέλλον… Τότε πάω πάσο!

Πόσους υπέροχους ωκεανούς άραγε να έχουμε χάσει, απλώς παρατηρώντας τους μέσα από τον δικό μας μικρόκοσμο, ζώντας απλά με τον φόβο της έκθεσης του εαυτού μας σε άγνωστους κινδύνους;

Εάν τα όνειρά σου δεν είναι μεγαλύτερα από εσένα μην τα εμπιστεύεσαι, σίγουρα δεν είναι δικά σου…

Μην εγκαταλείψεις και προπάντων μην προδώσεις ποτέ το όνειρό σου!

Ρούφηξε την κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία…

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από τη μάσκα του ίδιου μας του εαυτού…

Δεν χάνονται οι άνθρωποι, το ενδιαφέρον μας γι’ αυτούς χάθηκε!

Πάντα πάνω από τα σύννεφα υπάρχει ο ήλιος, φυσικός νόμος. Πάντα πίσω από το ψέμα υπάρχει η αλήθεια, ανθρώπινος νόμος!

Πείτε “σ’ αγαπώ” στα άτομα που αγαπάτε σήμερα… Μην υποθέτετε ανόητα ότι ήδη το γνωρίζουν…

Η ζωή είναι μικρή, οι στιγμές μεγάλες!

Αλήθεια πόσα μαγικά ηλιοβασιλέματα και ανατολές έχουμε χάσει εξαιτίας του φόβου;

Τα δέντρα που αντέχουν στην μπόρα και τους ισχυρούς ανέμους, είναι εκείνα που μπορούν και λυγίζουν.

Αυτά που στέκονται ντε και καλά δυνατά προβάλλοντας με την ακαμψία τους αντίσταση, απλώς πέφτουν!

Όταν ψάχνεις γύρω σου, γιατί έχει σκοτεινιάσει, ξεχνάς να δεις μπροστά σου τον ορίζοντα…

Και ναι, εκεί να είσαι σίγουρος πως υπάρχει το δικό σου φως, που απλώς είχες ξεχάσει ότι υπάρχει…

Ακολούθησέ το, μη διστάσεις, άκου το ένστικτό σου!

Μη φοβάσαι τη συννεφιά, είναι μέρος του κύκλου της ζωής. Εάν είσαι δύσπιστος ως προς αυτό, μην ανησυχείς, είναι και αυτό μέρος της ζωής…

Μη φοβάσαι να φοβηθείς, είναι ανθρώπινο. Κοίτα τη συννεφιά κατάματα, μη φοβηθείς, άνοιξε τις αισθήσεις σου, δες τις ακτίνες φωτός που υπάρχουν…

Είναι εκεί και σε καλούν να κάνεις υπομονή, αφού ξέρουν επίσης πολύ καλά τον κύκλο της φύσης, της ζωής, ότι πίσω από τα σύννεφα υπάρχει πάντα ήλιος και σε περιμένει!

Ευτυχία είναι όταν αυτά που αισθάνεσαι, αυτά που σκέφτεσαι, αυτά που λες και αυτά που κάνεις, βρίσκονται σε πλήρη εναρμόνιση.

Η πλήρης εναρμόνιση, όμως, υπάρχει, όταν όλα τα προηγούμενα βρίσκονται σε ισορροπία με τον αυθεντικό εαυτό μας.

Φτάνει, βέβαια, ότι θα βρούμε τη δύναμη να τον κοιτάξουμε κατάματα, αφού εκεί βρίσκεται τελικά και το κλειδί της δικής μας ευτυχίας!

Σπάσε τα όριά σου. Βγες έξω από τη γυάλα σου.  Βγες έξω από το εγώ σου. Βγες έξω από τη βόλεψή σου. Βγες έξω από την ασφάλειά σου. Βγες έξω και αντίκρυσε τους φόβους σου. Βγες έξω από τον εαυτό σου. Μόνο τότε θα μπορέσεις να ζήσεις το όνειρο που σου αξίζει!

Οι στιγμές δεν διαρκούν για πάντα, εκτός και εάν αποφασίσουμε να τις ζήσουμε… Τότε μόνο μπορούμε να μιλάμε για παντοτινές στιγμές!

Αν νοιώσεις ένα δάκρυ να κυλάει ακούγοντας ένα τραγούδι ή απολαμβάνοντας ένα ηλιοβασίλεμα, μη φοβηθείς.

Άστο να κυλήσει, μην το σταματήσεις. Κάτι σημαίνει αυτό το δάκρυ για σένα.

Μπορεί να είναι το πετρωμένο συναίσθημα της απόρριψης που νιώθεις για τον ίδιο σου τον εαυτό. Μην το απορρίψεις για άλλη μια φορά, άφησέ το χωρίς ενοχές να κυλήσει και άκουσε τι έχει να σου πει. Μπορείς, άραγε, να αντέξεις την αλήθεια του;

Μην ξεχνάς ότι το χρώμα υπάρχει μέσα σου, φτάνει να έχεις τη δύναμη να το δεις. Και όταν τελικά καταφέρεις να το δεις, ως δια μαγείας θα δεις και το πινέλο που τόσο καιρό κρατούσες στα χέρια σου. Απλώς χρησιμοποίησε τα εργαλεία που διαθέτεις και τότε θα ανακαλύψεις τον χρωματιστό κόσμο των ονείρων σου!

Το χρώμα του πάθους, το κόκκινο, με το χρώμα του μίσους, το κίτρινο, θα μπορούσαν ποτέ να συνυπάρξουν σε μια κοινή πορεία ζωής;

Με την πρώτη ματιά φαίνεται οξύμωρη αυτή η ερώτηση, πόσο μάλλον αν το δούμε να συμβαίνει στην πραγματικότητα.

Μήπως τελικά έχουν, όμως, το δικό τους κοινό όνειρο, που εξομάλυνε τις φαινομενικές αντιθέσεις τους; Και, όμως, μπορεί να συμβεί, αν σεβαστούν πρώτα απ’ όλα τη διαφορετικότητά τους και αποφασίζοντας έτσι να γευτούν το ταξίδι της ζωής τους.

Εάν τελικά αντιληφθούμε  τη μοναδικότητα που ενέχει η διαφορετικότητα του άλλου για εμάς και την εμπεριέξουμε με σεβασμό στη δική μας αγκαλιά, τότε ενδεχομένως καταφέρουμε  να γευτούμε και να μοιραστούμε μαζί ότι, απλόχερα η ζωή μας προσφέρει.

Τη δυνατότητα να μπορούμε να επιλέγουμε τη διαδρομή!

Μια από της μαγείες της ζωής είναι η αυθεντική διαφορετικότητα των ανθρώπων αλλά και πως βλέπουν τα πράγματα.

Αλήθεια τι είδους ξεχωριστό εγώ είναι το δικό μου και έχω την απαίτηση όλοι οι άλλοι να βλέπουν τον κόσμο μέσα από τις δικές μου εμπειρίες;

Κανένας δεν είμαι…

Όσο πιο νωρίς αντιληφθούμε τη δύναμη της διαφορετικότητας, αλλά και όσο πιο σύντομα συνειδητοποιήσουμε την τελειότητα της ατέλειάς μας,τόσο πιο ευτυχισμένοι θα πορευτούμε σ’ αυτό το σύντομο μαγικό ταξίδι της ζωής!

Εκτίμησε τα αυτονόητα, πριν γίνουν ζητούμενα…

Ζήσε με όλο σου το πάθος τις στιγμές που μοιράζεσαι με τους αγαπημένους σου ανθρώπους, που έχεις δίπλα σου σήμερα. Δεν υπάρχει αύριο…

Και αν δεν υπάρξει ποτέ το αύριο; Αγάπησε τη ζωή, ερωτεύσου τον έρωτα…

Μην υπάρχεις μόνο στις στιγμές σαν παρατηρητής ή σαν κομπάρσος. Γίνε ο πρωταγωνιστής της ζωής σου, ζήσε τις στιγμές.

Άφησέ τες να πολιορκήσουν κάθε κύτταρο του κορμιού σου…

Ζήσε τη ζωή με πάθος!

Δεν βλέπεις κάποιο δρόμο να διαβείς; Νομίζεις ότι είσαι χαμένος, έχεις χαθεί; Nομίζεις ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος να ακολουθήσεις;

Ξεχνάς κάτι πολύ απλό αλλά και σημαντικό σ’ όλες αυτές τις χαοτικές σκέψεις, τον εαυτό σου. Φτιάξε τον δικό σου δρόμο και περπάτησέ τον. Μπορεί να κουραστείς λίγο, αλλά τι μ’ αυτό, περισσότερο σε κουράζουν τα σενάρια και οι σκέψεις. Η ουσία είναι ότι κινείσαι σε μια κατεύθυνση δραπετεύοντας από την αδράνεια. Φτιάξε τον δικό σου δρόμο ονείρων και απόλαυσε τη διαδρομή, απόλαυσε το ταξίδι…

Μπορεί να μη φτάσεις στο τέρμα, αλλά θα έχεις την ευτυχία να λες ότι περπάτησες τον δρόμο σου, τον δικό σου δρόμο!

Όσο και αν κλείνουμε τα μάτια σ’ ότι, μας συμβαίνει, τα ανέκφραστα συναισθήματα παραμένουν θαμμένα εκεί βαθιά στην ψυχή, δεν πεθαίνουν ποτέ…

Απλώς περιμένουν καρτερικά, σκοτώνοντας όμως το “εδώ και τώρα”, χάνοντας έτσι την ευκαιρία, τον μόνο χρόνο που έχουμε στη διάθεσή μας, να ζήσουμε το παρόν…

Το παρελθόν πέρασε, το μέλλον  δεν μπορούμε να το ζήσουμε μόνο με την σκέψη προβλέποντάς το…

Το συναισθηματικό ξεγύμνωμα δεν σκότωσε ποτέ κανέναν…

Η συναισθηματική ακαμψία, όμως, σκοτώνει τον μόνο θησαυρό που μας έχει απομείνει, το παρόν!

Τον θρόνο δεν τον αντέχουν όλοι… Μην ανεβάζετε σ’ αυτόν άτομα, τα οποία δεν είναι έτοιμα ή δεν μπορούν να αντέξουν τον τίτλο αυτού…

Δώστε χρόνο και μην εξιδανικεύετε πρόσωπα, τα οποία ούτε καν γνωρίζετε. Ότι εσείς έχετε την ψευδή προσδοκία ότι είναι το “μοναδικό άτομο”, δεν σημαίνει ότι το άτομο αυτό έχει την ικανότητα να εκτιμήσει τη δική σας μοναδικότητα…

Επειδή όλοι το έχουμε κάνει και πάντα με τον ίδιο βιαστικό – παρορμητικό τρόπο, όχι μια ή δύο φορές αλλά πολύ περισσότερες, λόγω της δικής μας ανάγκης να βρούμε το “ιδεατό”, κάθε φορά βρισκόμαστε στο ίδιο αποτέλεσμα: στην κακοποίηση του θρόνου που ούτε καν γνωρίζουν την ιστορία του…

Την επόμενη φορά, λοιπόν, που είναι να ανεβάσετε κάποιο άτομο πάνω σ’ αυτόν, μην ξεχάστε πόσο μοναδικοί είστε μ’ όλα τα πάθη που σας διέπουν. Τέλος, μην επιτρέψετε ποτέ ξανά να σας κακοποιήσουν τον θρόνο που μόνο εσείς γνωρίζετε την πραγματική του ιστορία!

Υ.Σ. ΘΡΟΝΟΣ = ΨΥΧΗ

Πόσες φορές ακούσαμε άραγε τη φράση «σε καταλαβαίνω»;

Το να πεις στον άλλον  «σε καταλαβαίνω» είναι το πιο εύκολο αλλά και το πιο σύνηθες. To να προσπαθήσεις να κατανοήσεις τον άλλον, ενέχει λίγο μεγαλύτερη δυσκολία.

Το να μπεις, όμως, στα παπούτσια του άλλου, ίσως με την υπέρβαση του εαυτού μας, να είναι εφικτό ακόμη και αν χρειαστεί να μας στριμώξουν κάποιες φορές…

Το δύσκολο όμως, αλλά όχι ακατόρθωτο, είναι να αντέξεις τα παπούτσια του άλλου, ειδικά όταν ο ίδιος αρνείται να τα φορέσει!

Το να αρνείσαι πεισματικά να βιώσεις τα συναισθήματά σου όπως στεναχώρια, φόβο, λύπη, θρήνο, πόνο, απώλεια υποκρινόμενος ότι δεν υπάρχουν ή θεωρώντας τη βίωση αυτών ως αδυναμία, είναι σαν να αρνείσαι να βιώσεις την ολότητα της ζωής…

Απ’ την άλλη είναι σαν να αρνείσαι τον ίδιο σου τον εαυτό, αφού όλα αυτά είναι κομμάτια του. Φυσική συνέπεια αυτής της άρνησης είναι όλα αυτά τα ανέκφραστα συναισθήματα να έχουν πετρώσει εκεί στην ψυχή σου…

Την «κατάλληλη στιγμή» και αφού αυτά «φουσκώσουν» μέσα σου, μόλις βρουν την ευκαιρία θα σκάσουν σαν βόμβα, χτυπώντας αλύπητα το σώμα σου…

Καρκίνος είναι τα συναισθήματα που «πέτρωσαν»!

Το να μη βρίσκεσαι σε επαφή με τα αρνητικά συναισθήματά σου, δημιουργεί δυσκολία στο να βρίσκεσαι σε επαφή και με τα θετικά συναισθήματα, αφαιρώντας σου το δικαίωμα να απολαύσεις τους χυμούς της ζωής στο έπακρο!

Το να βιώσεις μια υπέροχη στιγμή είναι κάτι το οποίο μπορούν να νοιώσουν οι περισσότεροι άνθρωποι…

Το να βιώσεις όμως μια υπέροχη στιγμή ως παντοτινή, ελάχιστοι μπορούν να το καταφέρουν!

Εάν συναντήσεις το όνειρό σου, μην το βάλεις στα πόδια… Είναι εκεί για σένα να το ζήσεις…

Μην αισθάνεσαι ενοχές που το βρήκες, είναι το ελάχιστο που αξίζει ο εαυτός σου, ειδικά εάν αυτό ήταν ένας διακαής πόθος…

Ενοχές να αισθάνεσαι, αν δεν το ζήσεις. Αλήθεια, μπορείς να αντέξεις την ευτυχία;

Όταν στον δρόμο που διαβαίνεις, έρθει ξαφνικά απέναντί σου το είδωλο της μοναξιάς, μην το προσπεράσεις…

Κοίταξέ τη μοναξιά κατάματα και εκεί θα ανακαλύψεις ότι δεν είσαι τελείως μόνος…

Ενδεχομένως να βρεις συνταξιδιώτη να σε συνοδεύσει στο ταξίδι της ζωής σου και δεν είναι άλλος από τον ίδιο σου τον εαυτό, που απλώς τον είχες παραμελήσει για χρόνια, θεωρώντας τον δεδομένο!

Το πού θέλουμε να πάμε στη ζωή εξαρτάται από τις προσδοκίες που έχουμε για τον ίδιο μας τον εαυτό. Ο δρόμος για την κορυφή δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Είναι μοναχικός.

Ο φόβος της μοναξιάς χαμηλώνει τις προσδοκίες μας και συμβιβαζόμενοι οδεύουμε σ’ έναν στόχο που ουσιαστικά δεν αξίζουμε.

Πολλές φορές εγκαταλείπουμε κάθε προσπάθεια, για να ολοκληρώσουμε το ταξίδι…

Εάν αποδεχτούμε τη μοναχικότητα αυτού του ταξιδιού, τότε μόνο θα δούμε καθαρά τι αξίζουμε…

Όταν τελικά φτάσουμε σ’ αυτό που αξίζουμε και κοιτάξουμε πίσω, ανακαλύπτουμε πόσο μικρά φαίνονται εκείνα τα βουνά – προβλήματα, που αντιμετωπίσαμε στη διάρκεια του ταξιδιού αυτού…

Όταν ανακαλύψουμε τη σημαντικότητα της μοναξιάς, τότε μόνο συνειδητοποιούμε και την αποστολή μας σ’ αυτό το σύμπαν!

Ο δρόμος, για να συναντήσουμε το όνειρό μας είναι μοναχικός. Μην έχετε παράλογες απαιτήσεις απ’ τους «σημαντικούς» άλλους να το δουν ως δικό τους… Μην ξεχνάς ότι είναι το μοναδικό δικό σου όνειρο. Εστιάσου σ’ αυτό. Μην παίρνεις το βλέμμα σου απ’ αυτό για οποιοδήποτε λόγο.

Μην επιτρέψεις ποτέ σε κανέναν, ειδικότερα στους ονειροκλέφτες, να στο ευνουχίσουν. Εύκολα θα τους καταλάβεις, είναι γεμάτοι αρνητισμό.

Μην τους επιτρέψεις να μπουν στο διάβα σου. Εάν έχουν μπει όμως εκ παραδρομής, διώξε τους.

Ποτέ δεν είναι αργά, δεν τους χρειάζεσαι, δεν τους έχεις ανάγκη…

Εάν επιτύχεις όλα τα παραπάνω, τότε είσαι καταδικασμένος για ένα πράγμα… Να συναντήσεις το όνειρό σου… Just Be Strong!

Εάν σε μια οποιαδήποτε σχέση δεν είσαι ο εαυτός σου, δεν είσαι και ελεύθερος άνθρωπος!

Η εμμονή ενός κορμιού «φέτες» μπορεί να οδηγήσει σε τέτοιο ψυχαναγκασμό,  που να χρησιμοποιήσεις οποιοδήποτε μέσο, θεμιτό ή αθέμιτο, αδιαφορώντας για τον θησαυρό της υγείας που σου έχει δοθεί. Το μόνο «μέσο», όμως, που έχεις ξεχάσει να δεις μέσα στον καθρέφτη είναι ο εαυτός σου και ειδικότερα ο εσώτερος εαυτός σου.

Όταν όμως φτάσεις στο επιθυμητό αποτέλεσμα, που ήταν και ο διακαής σου πόθος, να είσαι έτοιμος για το τίμημα, που ήταν πολλά αυτομαστιγώματα του εσώτερου εαυτού σου…

Τότε ξυπνάς ένα πρωί, πας στον καθρέφτη και ανακαλύπτεις ότι τελικά είσαι πάλι μόνος, χωρίς κόλακες δίπλα σου, για να σου ανεβάσουν την αυτοεκτίμηση…

Και όλα αυτά γιατί πολύ απλά δεν είχες φροντίσει απ’ την αρχή να δεις τον καθρέφτη και να ζητήσεις συγνώμη απ’ τον εαυτό σου, για ότι, του έχεις κάνει, ποτέ σου δεν τον είχες αποδεχτεί!

Πριν κατεβάσεις το φεγγάρι για οποιοδήποτε άνθρωπο βρίσκεται στη ζωή σου, φρόντισε προηγουμένως να έχεις δει κατά πόσο τα λόγια του βρίσκονται σε πλήρη εναρμόνιση  με τις πράξεις του…

Όταν κατανοήσουμε πλήρως την ασημαντότητα του εγώ μας, τότε θα αντιληφθούμε τη σημαντικότητα των ασήμαντων και αυτονόητων, σημαντικών στιγμών, δίνοντάς τους την αξία που τους αρμόζει βιώνοντας το «εδώ και τώρα» σαν μια ολόκληρη ζωή!

Πριν θυμώσεις ή νευριάσεις με τη συμπεριφορά κάποιου ανθρώπου, αναρωτήσου πρώτα ποια δικά σου αδιαπραγμάτευτα κομμάτια ανακινεί η συγκεκριμένη συμπεριφορά…

Μήπως βλέπεις απέναντι την προβολή του ίδιου σου του εαυτού;

Τελικά, μήπως δε τα έχεις βρει με τον εαυτό σου αφού «τα παίρνεις στο κρανίο» μαζί του;

Όταν νομίζεις ότι η ζωή είναι γκρι, απλώς κοίταξε πιο καλά γύρω σου, άνοιξε όλες τις αισθήσεις σου και θα δεις μαγικά τη φωτεινή πλευρά της…

Το μόνο που μένει να κάνεις είναι να αγκαλιάσεις ότι, απλόχερα σου προσφέρει η ζωή στο διάβα σου. Κράτα στην αγκαλιά σου με τρυφερότητα τα δώρα αυτά και δημιούργησε τις δικές σου μοναδικές παντοτινές στιγμές. Απόλαυσέ τες με όλες τις αισθήσεις σου…

Εάν όλο αυτό το κάνεις μέρος της ζωής σου, ονομάζεσαι «συλλέκτης στιγμών» …

Στο τέλος του ταξιδιού εάν κοιτάξεις πίσω, θα δεις μια ευτυχισμένη ζωή με έναν ωκεανό παντοτινών στιγμών.

Και ναι, πίστεψέ το… είναι η δική σου ζωή!

Η συνεχής απεγνωσμένη αναζήτηση μιας αγκαλιάς, πολλές φορές μας αποσπά τόσο πολύ, που τελικά ξεχνάμε τον ίδιο μας τον εαυτό…

Αλήθεια, πόσες φορές άραγε του δώσαμε την προσοχή που του αξίζει πραγματικά και να τον αγκαλιάσουμε;

Όταν κάποτε τον θυμηθούμε επιτέλους και τον αγκαλιάσουμε, τότε θα πάψουμε να ζητάμε διψασμένοι μια αγκαλιά. Ο λόγος είναι ότι η αγκαλιά κάποιου άλλου ανθρώπου, που έχει αποδεχτεί τον εαυτό του και τον έχει αγκαλιάσει, θα έρθει από μόνη της στον δρόμο μας…

Και πιστέψτε με, θα είναι η πιο τέλεια αγκαλιά που θα έχουμε αισθανθεί ποτέ!

Άνοιξε τα μάτια, μη φοβάσαι…

Είναι η ανατολή του ηλίου, η ανατολή της ζωής σου…

Μην κάνεις ότι δεν τη βλέπεις, μη της κλείνεις τα μάτια…

Το σκοτάδι πέρασε, μετά το σκοτάδι έρχεται το φως…

Είναι εκεί και σε περιμένει, να ζήσεις το μέλλον σου με τα χρώματά της…

Χρώματα που εμπεριέχουν πάθος, πόθο, έρωτα, αγάπη, ελπίδα!

Η ισορροπία του “πρέπει” και του “θέλω” είναι λεπτή, το “πρέπει” συνήθως εμπεριέχει τη λέξη βόλεμα ασφάλεια…

Η ανασφάλεια του “θέλω” όμως μπορεί να αποκαλύψει έναν ελεύθερο άνθρωπο, αποδεσμευμένο από τα δεσμά της βόλεψής του…

Κατά πόσο η σιγουριά της υποκρισίας, μπορεί άραγε να ανταγωνιστεί τον εαυτό σου;

Αλήθεια, δεν σου έχει λείψει ο εαυτός σου; Η επόμενη “πεταλιά” είναι δική σου!

Όταν η γλώσσα και οι πράξεις σταματούν, να μιλάνε επέρχεται η συναισθηματική νέκρωση, με συνέπεια την απόλυτη σιωπή.

Μη φοβηθείς τη σιωπή, μην αισθάνεσαι άβολα μαζί της…

Μείνε εκεί και άκουσέ την… Όταν η σιωπή μιλά, λέει τις μεγαλύτερες αλήθειες. Θα αντέξεις να τις ακολουθήσεις;

Τι να το κάνω, εάν εξωτερικά είσαι θεά, αναρωτιέμαι; Σε λίγα χρόνια θα είσαι το ίδιο όμορφη;

Εάν αυτή η ομορφιά, δεν προέρχεται από τα μέσα σου, είναι σαν να έχω έναν ήλιο μπροστά μου, αλλά δεν μπορώ να αισθανθώ τη ζεστασιά του. Διώξε τα σύννεφα του εγώ και επέτρεψε στον φοβισμένο εαυτό σου να αισθανθεί τις ακτίνες του ήλιου…

Επέτρεψε στη ζεστασιά του να διεισδύσει στην ψυχή σου, άκουσε τα λόγια του…

Ναι, αλήθεια λέει, πίστεψέ το, για σένα λέει ότι είσαι η πιο όμορφη ψυχή που έχει γνωρίσει. Άστη να βγει χωρίς ενοχές προς τα έξω, άστη να σε αγγίξει στο κάθε κύτταρο του θεϊκού κορμιού σου και θα δεις ότι αυτή η ομορφιά διαρκεί για πάντα!

Άφησε τη ζεστασιά του ήλιου να μπει στο είναι σου…

Νιώσε την αλμύρα της θάλασσας, σ’ όλο σου το σώμα…

Πέταξε μακρυά απ’ αυτό που σε κάνει δυστυχισμένο…

Άνοιξε τα φτερά και ταξίδεψε σε μέρη που έχεις ονειρευτεί…

Ζήσε τη ζωή που σου αξίζει!

Το για πάντα είναι μια ουτοπική ψευδαίσθηση…

Οι παντοτινές στιγμές, όμως, είναι μια πραγματικότητα που διαρκούν μέχρι το τέλος!

Όταν από τους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω μας ακούμε συνεχώς τα «μη» και τα «δεν», σίγουρα θα μας κυριεύσει φόβος. Ας μη το εκλογικεύσουμε. Ας αφήσουμε το ένστικτο παρέα με το συναίσθημα να μας οδηγήσουν μακρυά τους…

Είναι οι «γνωστοί – άγνωστοι» ονειροκλέφτες, που καραδοκούν στη γωνία να κλέψουν τα δικά μας όνειρα.

Εκτός και αν επιθυμούμε μια ζωή μαζί τους, που κατευθύνεται με μαθηματική ακρίβεια στο «ΜΗ ΔΕΝ»!

Ενσυναίσθηση, θεμελιώδης ανθρώπινη δεξιότητα, που βοηθά στην αναγνώριση των συναισθημάτων των άλλων ή η ικανότητα να βλέπουμε μέσα από τα μάτια του άλλου, χωρίς όμως να γίνουμε τα μάτια του!

Είμαστε το αποτέλεσμα των επιλογών και εμπειριών στη ζωή μας…

Συνήθως βολευόμαστε με την πεπατημένη, κάνοντας κάθε φορά τα ίδια ακριβώς πράγματα, περιμένοντας ωστόσο ένα διαφορετικό αποτέλεσμα…

Μήπως τελικά το άγνωστο, που φοβόμαστε τόσο πολύ, είναι η επιλογή εκείνη που θα μας δώσει ένα διαφορετικό αποτέλεσμα, ένα διαφορετικό αύριο, ένα αύριο που αξίζουμε και διακαώς ονειρευόμαστε;

Είναι οξύμωρο να κάνουμε τα ίδια πράγματα, να περιμένουμε ένα διαφορετικό αποτέλεσμα και να γκρινιάζουμε για τη ζωή που εμείς επιλέξαμε!

Να θυμάσαι ότι πάντα πάνω από τα μαύρα σύννεφα υπάρχει ο ήλιος…

Εάν τον περιμένεις καιρό και δεν έχει έρθει ακόμα, πήγαινε βρες τον εσύ…

Ανέβα στην κορυφή του πιο ψηλού βουνού και από εκεί να είσαι σίγουρος ότι θα τον δεις!

Μην κλείνεις τα μάτια, σ’ ότι, σου συμβαίνει, σ’ ότι, νιώθεις, σ’ ότι, αισθάνεσαι…

Έλα σε επαφή με τα συναισθήματά σου, αναγνώρισέ τα, βίωσέ τα…

Έλα σε αυθεντική επαφή με τον εαυτό σου, μην του στερείς το δικαίωμα να νοιώσει, μην τον αρνείσαι!

Άσε τον χρόνο να γιατρέψει τις πληγές της ψυχής σου. Άσε τον χρόνο να κάνει τη δουλειά του, κάνε όμως και συ τη δική σου, ζήσε!

Ο χρόνος δεν θα είναι πάντα εκεί να σε περιμένει. Γι’ αυτό πριν τελειώσει, σταμάτησέ τον με όμορφες παντοτινές στιγμές.

Μη φοβάσαι να ζήσεις, μη φοβάσαι να ονειρευτείς!

Carpe Diem

Το να προσπαθούμε να ξεχάσουμε ένα επώδυνο γεγονός της ζωής μας, είναι σαν να απαρνιόμαστε ένα κομμάτι του εαυτού μας αλλά και της επώδυνης πραγματικότητας, που έχουμε βιώσει.

Το να το αποδεχτούμε, όμως, είναι εκείνο το οποίο θα μας βοηθήσει όχι μόνο να το διαπραγματευτούμε αλλά και να το αντιμετωπίσουμε κατάματα, πηγαίνοντάς μας σ’ ένα επόμενο επίπεδο.

Ένα επίπεδο που θα μας κάνει να νοιώσουμε ότι ζούμε με πάθος και όχι ότι απλώς υπάρχουμε!

Πάντα θα βρίσκουμε χιλιάδες λόγους να μην πάμε παρακάτω και να μην ξεβολευόμαστε από την αδράνεια.

Ο λόγος είναι ότι έχουμε πάψει προ πολλού να ονειρευόμαστε, επιτρέποντας στους άλλους με τα δικά τους “πρέπει” να κλέψουν τα δικά μας όνειρα.

Αν δεν έχεις ένα πρόχειρο όνειρο, λοιπόν, φτιάξε ένα νέο που θα αξίζει να ματώσεις γι’ αυτό!

Όταν τα μάτια έχουν πάρει την έκφραση του φόβου, του πανικού, της απόγνωσης, της κούρασης αμέσως αναγνωρίζω την πρόθεση της εγκατάλειψης, της παραίτησης, από οποιαδήποτε μάχη και νοιώθω το προαποφασισμένο τέλος να έρχεται…

Δυστυχώς, ότι, και να σημαίνει αυτό για εμένα, δεν μπορώ να κάνω κάτι για τη ζωή ενός άλλου ανθρώπου, που έχει ήδη αποφασίσει.

Το μόνο που μπορώ, όμως, να κάνω είναι να σεβαστώ την απόφασή του, με το να είμαι απλώς δίπλα του, ακούγοντας τα βάθη της ψυχής του…

Η αναγνώριση των ορίων μας και μέχρι πού μπορούμε να φτάσουμε, είναι ένα από τα χαρακτηριστικά των μαχητών της ζωής. Μιας ζωής που πάντα έδιναν τη δική τους δύσκολη μάχη…

Θα ήταν, λοιπόν, πολύ άδικο μπροστά σε έναν τέτοιο αγωνιστή, να προβάλω τις δικές μου εγωιστικές επιθυμίες, ζητώντας του μάλιστα χειριστικό-ενοχικά να συνεχίσει να αγωνίζεται και να μην εγκαταλείψει…

Μάλιστα, τα μάτια πολλών από αυτούς τους αγωνιστές της ζωής δεν υπάρχει καν φόβος, πανικός, απόγνωση αλλά μια “τρομακτική” ηρεμία, αφού πάντα έβλεπαν κατάματα τον οποιοδήποτε εχθρό…

Δεν κρύφτηκαν ποτέ πίσω από το δάχτυλό τους και ειδικά πίσω από τα προσχήματα…

Έζησαν τη ζωή τους ρουφώντας κάθε της στιγμή, σε όλο της το μεγαλείο, όπως εκείνοι ήθελαν γι’ αυτό τώρα δεν έχουν το φόβο του θανάτου,  γιατί γνωρίζουν ότι ΕΖΗΣΑΝ!!!

Παναγιώτης Μιχαήλ