Όλοι έχουμε την ιδέα για τον εαυτό μας ότι είμαστε αυθεντικοί, ντόμπροι και ειλικρινείς. Αυτό συνήθως προβάλουμε στην επικοινωνία μας με τους άλλους, ότι μισούμε το ψέμα, επομένως δε θέλουμε να μας λένε και ψέματα. Δεν έχω ακούσει ούτε έναν άνθρωπο στη ζωή μου να ισχυρίζεται ότι είναι ψεύτης η υποκριτής!

Εάν υποθέσουμε ότι αυτό είναι αξίωμα για όλους τους ανθρώπους, τότε όλη η κοινωνία μας είναι μια ειλικρινής κοινωνία και ο καθένας μας δεν μπαίνει στη διαδικασία κανενός ρόλου, είμαστε αυθεντικοί.

Εάν είμαστε όμως όλοι ειλικρινείς, σύμφωνα με τα παραπάνω, για ποιο λόγο πληγωνόμαστε από τις αλήθειες που οι άλλοι μας λένε για τον εαυτό μας;

Γι’ ποιο λόγο πληγώνουμε τους σημαντικούς ανθρώπους γύρω μας όταν είμαστε ειλικρινείς απέναντί τους, ενώ εμείς τους έχουμε πει την αλήθεια μας;

Για ποια αλήθεια όμως μιλάμε, γι’ αυτή που οι άλλοι μπορούν να αντέξουν ή γι’ αυτή που ακόμη δεν έχουμε πει στον εαυτό μας;

Αναρωτιέμαι σε σχέση με ποιο κριτήριο λέμε, ότι μισούμε το ψέμα και ότι εμείς είμαστε αυτοί που μόνο αλήθειες μπορούν να πουν στους άλλους.

Είμαστε η νομίζουμε ότι είμαστε ειλικρινείς τελικά;

Μήπως τελικά δεν είμαστε και τόσο ειλικρινείς όσο νομίζουμε ή όσο φωνάζουμε, αφού δεν μπορούμε να αντέξουμε τις αλήθειες των άλλων, αλλά πολύ περισσότερο του ίδιου μας του εαυτού;

Πόσο εύκολα όμως κρίνουμε τους άλλους που ούτε καν τους έχουμε δει ποτέ μέσα στα μάτια, βαφτίζοντάς τους μάλιστα υποκριτές και διπρόσωπους, όταν ακούμε τις αλήθειες που μας λένε;

Μήπως τελικά δε μπορούμε όμως να τις αντέξουμε;

Η πιο εύκολη άμυνα προκειμένου να επιβιώσουμε είναι να βγάλουμε βολικά συμπεράσματα, για να επιβεβαιωθούν οι προσωπικές μας ανασφάλειες, να επουλώσουμε τις δικές μας αδυναμίας διαχείρισης της αλήθειας των άλλων, αλλά και τα πρέπει των υπολοίπων που προσπαθούν να μας προστατέψουν.

Την επόμενη αμέσως στιγμή όμως, φερόμαστε ακριβώς με την ίδια συμπεριφορά που την προηγουμένη είχαμε κατηγορήσει ως υποκριτική ή ψεύτικη.

Το χειρότερο μάλιστα σε όλο αυτό είναι ότι κινούμαστε βάση σχεδίου, φτιάχνοντας σενάρια που επενδύουν στις ανθρώπινες προσδοκίες ή συναισθήματα, προκειμένου να εκδικηθούμε ώστε να αποδείξουμε ότι είμαστε και μεις ειλικρινείς προς τους άλλους, λέγοντάς το γνωστό ίσως για  πολλούς:

«Ήσουν αληθινός μαζί μου, αν και θύμωσα πολύ, εκτίμησα όμως το ότι μου είπες την αλήθεια γι’ αυτό θεώρησα να φερθώ το ίδιο τίμια με σένα, με καταλαβαίνεις έτσι δεν είναι;»

Και αναρωτιέμαι, φερόμαστε τίμια τελικά στους ανθρώπους εκείνους που θεωρούμε ή λέμε ότι είναι σημαντικοί για εμάς;

Πως όμως γίνεται αυτό, αφού ουσιαστικά δημιουργούμε τις τεχνητές συνθήκες εκείνες που στο όνομα της αλήθειας στη συνέχεια και την κατάλληλη στιγμή χύνουμε το δηλητήριο του θυμού μας πάνω τους;

Ουσιαστικά η τεχνητή ειλικρίνεια δεν είναι αυθεντική.

Είναι εκείνη που εμάς θα μας κάνει να νοιώσουμε ποιο καλά με τον ψεύτη πληγωμένο εαυτό μας, να καλύψει τα κενά της χαμηλής αυτοπεποίθησής και αυτοεκτίμησής μας, επειδή πληγωθήκαμε από τις αλήθειες που ακούσαμε από τους άλλους, αλλά τελικά δεν μπορέσαμε να αντέξουμε.

Κατόπιν αφού καλύψαμε το εγώ μας, επιτελέσαμε το έργο της εκδίκησης εξαφανιζόμαστε με το κεφάλι ψηλά. Το χειρότερο όμως, νομίζοντας ότι είμαστε ειλικρινείς και ντόμπροι σαν άνθρωποι, αδιαφορώντας εάν πίσω μας έχουμε αφήσει συντρίμμια ψυχών, από τις κατ’ επίφαση «αλήθειες μας».

Στη συνέχεια προχωράμε παρακάτω για να πούμε τις «αλήθειες μας» σε άλλους ανθρώπους.

Σαν να παίξαμε με τα αρκουδάκια μας που παίζαμε μικρά, δεν έχει περάσει ούτε καν μια εβδομάδα τα βαρεθήκαμε τα πετάμε και στη συνέχεια αναζητάμε νέα αρκουδάκια στη συλλογή μας ώστε να παίξουμε μαζί τους, όπως κάνουν τα κακομαθημένα παιδάκια.

Έτσι συνεχίζεται ένας φαύλος κύκλος, νομίζοντας μάλιστα ότι είμαστε τίμιοι και ντόμπροι άνθρωποι!

Η αλήθεια και το ψέμα είναι τόσο υποκειμενικά τελικά για τον καθένα, αφού ο τρόπος που ορίζουμε αυτές τις δυο έννοιες έχει να κάνει με το υπόβαθρο των εμπειριών μας, αλλά και το πόσο αυθεντικοί είμαστε ώστε να γίνουμε αποδεκτοί ή όχι από τους σημαντικούς άλλους.

Το πιο σημαντικό απ’ όλα όμως είναι, εάν εμείς οι ίδιοι είμαστε έτοιμοι, να αποδεχτούμε την αυθεντικότητα του αληθινού εαυτού μας!

Είμαστε όμως έτοιμοι να αγαπήσουμε τον εαυτό μας,

για αυτό που πραγματικά είναι και όχι αυτόν που οι άλλοι θέλουν να βλέπουν ώστε να τον αποδεχτούμε στη συνέχεια;

«H αγάπη είναι αυτό που βρίσκεται μαζί σου στο δωμάτιο τα Χριστούγεννα εάν σταματήσεις ν’ ανοίγεις δώρα και ακούσεις.» έγραψε ο συγγραφέας Λέο Μπουσκάλια σε ένα βιβλίο του, ότι είχε πει ένας μαθητής του δημοτικού που ρωτήθηκε για το τι είναι αγάπη.

Πριν λοιπόν πούμε ξανά ότι είμαστε ειλικρινείς άνθρωποι, πριν κρίνουμε τους άλλους τόσο εύκολα τόσο αβίαστα ότι είναι ψεύτες απέναντί μας, πριν πληγώσουμε άλλους ανθρώπους ας σταματήσουμε να ανοίγουμε τα δώρα.

Ας ανοίξουμε διάπλατα τα αφτιά μας, ας ακούσουμε αυτό που βρίσκεται μαζί μας στο δωμάτιο τα Χριστούγεννα που θα έρθουν, το τι έχει να μας πει.

Ότι και να έχει να μας πει, μας αρέσει δεν μας αρέσει το σίγουρο είναι ένα, ότι δεν θα μας πει ψέμματα.

Είμαστε έτοιμοι να ακούσουμε τις αλήθειες του εσώτερου εαυτού μας;

Πααναγιώτης Μιχαήλ