Πόσο μαγεία ακόμη ενέχει η ανθρώπινή μας υπόσταση αναρωτιέμαι.

Όταν έχουμε στα χέρια μας ότι απλόχερα μας δίνετε, ψάχνουμε να βρούμε όλα τα αρνητικά στοιχεία για να το αποτινάξουμε από πάνω μας.

Ψάχνουμε να βρούμε όλους εκείνους τους λόγους ώστε να μη γευτούμε το εδώ και τώρα. Σαν να νοιώθουμε ενοχή ότι το κρατάμε εμείς, σαν να νοιώθουμε ότι δε μας αξίζει, σαν να νοιώθουμε ενοχή στο γεγονός ότι μπορούμε να είμαστε και ευτυχισμένοι, σαν να φοβόμαστε να χαρούμε, σαν να προσπαθούμε να δημιουργήσουμε τις συνθήκες στο να επιβεβαιώσουμε το στερεότυπο που πιστεύουμε για εμάς, ότι δεν αξίζουμε να είμαστε ευτυχισμένοι, δεν αξίζουμε να χαρούμε…

Και μέσα σε αυτή τη μάχη των ενοχικών σκέψεων ο χρόνος περνά και πριν καλά καλά το καταλάβουμε, μια μέρα ξυπνάμε νοιώθοντας τα χέρια μας άδεια.

Αυτό που μας δόθηκε εξαφανίστηκε και όχι ως δια μαγείας, αφού εμείς οι ίδιοι δεν το κρατούσαμε καν, δεν το φροντίσαμε καν, δεν το αισθανθήκαμε καν, και τότε το αυτονόητο έχει γίνει ζητούμενο.

Τότε παθαίνουμε πανικό που το χάσαμε, αρχίζοντας την αναζήτηση για αυτό που είχαμε και χάσαμε.

Στη ζωή όταν θέλουμε κάτι πολύ και το πιστεύουμε μέχρι και το τελευταίο κύτταρό μας, είναι καταδικασμένο να το πετύχουμε, εκεί που δεν το περιμένουμε μάλιστα.

Ειδικά όταν σύμπαν συνωμοτεί μας δίνετε η δεύτερη ευκαιρία να χουμε στα χέρια μας πάλι αυτό που είχαμε, που είχαμε χάσει κάθε ελπίδα ανεύρεσής του και του είχαμε φερθεί τόσο αδιάφορα, τόσο ματαιωτικά, τόσο κακοποιητικά.

Τότε τι κάνουμε; Επαναλαμβάνουμε την ίδια συμπεριφορά ή αποφασίζουμε να βγούμε επιτέλους από τη βολή μας ζώντας αυτό που για άλλη μια φορά μας δίνετε απλόχερα από το σύμπαν;

Πήραμε το «μάθημά» μας από την απώλεια της 1ης φοράς άραγε ή μήπως ο μαζοχιστικός εαυτός μας θα υπερισχύσει για ακόμη μια φορά, αυτομαστιγώνοντας τα υπόλοιπα κομμάτια μας που έχουν περισσέψει;

Πόσο υπέροχα πλάσματα είμαστε εμείς οι άνθρωποι τελικά;

Πάλι μας πιάνει πανικός, πάλι χαοτικές σκέψεις, χαοτικά συναισθήματα, πάλι δεν ξέρουμε τι να κάνουμε, δεν ξέρουμε γι’ άλλη μια φορά εάν πρέπει να κλείσουμε τις παλάμες να το αγκαλιάσουμε αυτό που έχουμε ή να έχουμε τα δάχτυλα ανοιχτά και να το κοιτάμε απλά, μπαίνοντας στον ίδιο φαύλο κύκλο.

Ένα φαύλο κύκλο ίδιων σκέψεων, ερμηνειών, συναισθημάτων, ασυντόνιστων, αντιδράσεων, δημιουργώντας πάλι τις βολικές για εμάς συνθήκες στο να μη ζήσουμε.

Πάλι θα βρίσκουμε νέες δικαιολογίες αδιαφορώντας για τα πραγματικά μας θέλω, δίνοντας σημαντικότητα στα πρέπει που είναι σε άμεση συνάρτηση με το δε μπορώ, ονομάζοντάς τα πραγματικότητα σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που πείθουμε τον εαυτό μας τελικά ότι τα πρέπει μας και τα δεν μπορώ μας, είναι τα θέλω μας.

Κλείνουμε τα μάτια ακινητοποιημένοι στην εικόνα της επερχόμενης ευτυχίας και σκεφτόμαστε τι να κάνουμε, τι είναι το πιο σωστό, τι δεν είναι σωστό, πώς να αντιδράσουμε, ζούμε το τώρα με σενάρια του μέλλοντος που δεν γνωρίζει καν ο δημιουργός μας.

Μάλλον μόνο αυτός τα γνωρίζει και μιλάμε μιλάμε μιλάμε, αντί να ζούμε να ζούμε να ζούμε, χωρίς να μπορούμε να βάλουμε φρένο στο χρόνο, αφού περνά τρέχει δαιμονισμένα, δεν περιμένει.

Αυτός καλά κάνει τη «δουλειά» του, εάν και εμείς ξέραμε να κάναμε τη «δουλειά» μας θα ζούσαμε όλα του τα δευτερόλεπτα, σαν να ήταν τα τελευταία, θα ήμασταν συλλέκτες παντοτινών στιγμών και όχι συλλέκτες θεωριών.

Ώσπου τελικά έρχεται η μεγάλη μέρα που επιτέλους έχουμε πάρει την απόφαση μας και ανοίγουμε τα μάτια για να την ανακοινώσουμε.

Ω τι έκπληξη όμως δεν έχουμε σε ποιον να ανακοινώσουμε τη μεγάλη μας απόφαση, αυτό που είχαμε στα χέρια μας δεν έχει ζωή πια, δεν εξαφανίστηκε όπως την πρώτη φορά, απλά είναι εκεί το βλέπουμε αλλά δεν ζει.

Η ψυχή του ταξίδεψε είναι εκεί ακόμη όμως στις ανοιχτές παλάμες μας άψυχο, με ένα βλέμμα υπομονής, καρτερικότητας, στωικότητας, υπομονής, αγάπης και περιμένει τη δική μας απόφαση!

Κάποιος Άλλος μας πρόλαβε όμως με τη Δική του απόφαση, ήταν πιο γρήγορος από εμάς, επέλεξε να τον πάρει κοντά Του, ήταν ενδεχόμενος πιο σημαντικός για Εκείνον, από ότι εμείς πιστεύαμε ότι ήταν για εμάς.

Με ένα παγωμένο βλέμμα κοιτάμε χαμένοι στις ανοιχτές μας παλάμες, αποφασίζοντας επιτέλους να τις κλείσουμε, έστω και αργά, μετανιώνοντας όμως για τα πράγματα που ποτέ δεν τολμήσαμε να κάνουμε, να αισθανθούμε, να αποφασίσουμε, να ζήσουμε…

Όταν θέλουμε κάτι πάρα πολύ όσο τίποτα στον κόσμο, κάνουμε τα πάντα είτε να το αποκτήσουμε είτε να το κρατήσουμε.

Εάν δεν το αποκτήσουμε ποτέ ή δεν το κρατήσουμε, απλά δεν το θέλαμε και τόσο πολύ όσο νομίζαμε…

Πολλές φορές στη ζωή μπαίνουμε σε ένα διαρκή αγώνα για την αναζήτηση των τέλειων συνθηκών για να δράσουμε,

για να μοιραστούμε, για να αισθανθούμε, για να γευτούμε, για να τρελαθούμε, για να ερωτευθούμε, για να αγαπήσουμε, για να ζήσουμε, την τέλεια ζωή, την ιδεατή ζωή, ξεχνώντας όμως τα βασικά, ότι η ίδια η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΑ!

Παναγιώτης Μιχαήλ