Αλήθεια πόσο τραγικό είναι να μαθαίνεις από το Facebook, ότι ένας άνθρωπος που νιώθεις αληθινά τόσο δικό σου, έφυγε από τη ζωή;  Στην αρχή σοκ, στη συνέχεια πιστεύεις ότι είναι ένα αστείο και κατόπιν το επιβεβαιώνεις από τα τηλέφωνα που κάνεις σε κοινούς σας γνωστούς.

Μα δε γίνεται, δε το χωρά ο νους μου, αφού μιλήσαμε αρχές Μάρτη και ήταν τόσο χαρούμενη. Βλέπω την ημερομηνία και συνειδητοποιώ ότι είναι 27 Μάρτη. Ανατρίχιασα προς στιγμήν, αφού το νούμερο 7 είναι το νούμερο που πάντα με κυνηγά στη ζωή μου, 27/7/67 γεννήθηκα, 27/7/1997 η πρώτη διάγνωση του καρκίνου, 2007 η δεύτερη διάγνωση.

Πως μπορεί να έφυγε ένα τέτοιο τεράστιο χαμόγελο, μια τόσο ευγενική ψυχή, με την τόσο τεράστια και γενναιόδωρη καρδιά, που αν ήταν δυνατόν θα έδινε μια αγκαλιά σε όλο τον κόσμο, απλά αδυνατείς να το πιστέψεις.

Η φίλη μου η Μαρία δε ζει, δε θα την ξαναδώ, έχω γίνει κομμάτια, νοιώθω ότι ένα κομμάτι της ψυχής μου λείπει. Ακόμη έχω την αίσθηση εκείνης της τεράστιας, τρυφερής, ζεστής και γεμάτης αγάπης αγκαλιά που είχαμε κάνει όταν είχαμε βρεθεί.

Ακόμη ηχεί στα αφτιά μου εκείνο το αυθεντικό από ψυχής τρανταχτό γέλιο της. Πάντα γελούσε, ακόμη και όταν είχε πιάσει πάτο, από τον καρκίνο που την ταλαιπώρησε 10 χρόνια περίπου.

Εννέα χειρουργεία, άπειρες χημειοθεραπείες και πάντα όταν επικοινωνούσαμε πεθαίναμε στα γέλια, τέτοια μαχήτρια ήταν!

Δεν ήταν απλά μια επιζούσα του καρκίνου, ήταν μια  απίστευτη ενέργεια δύναμης, ήταν ένας χείμαρρος συναισθημάτων, ήταν «αρρωστάκι» με τη ζωή, ήταν μια απίστευτη θηλυκή ύπαρξη, ήταν μια γυναίκα πρότυπο. Ένα κεφάλαιο από μόνη της, απλά έμπνευση!

Παρόλο την ταλαιπωρία της με τις θεραπείες ποτέ δε παραμέλησε τη θηλυκή της πλευρά, πάντα περιποιημένη, ήταν από τις πιο ερωτικές γυναίκες που έχω γνωρίσει στη ζωή μου.

Την Μαρία τη γνώρισα μέσω της οργάνωσης ΜΕΙΝΕ ΔΥΝΑΤΟΣ, το έτος 2010. Σίγουρα διαβάζοντας κάποιος όλα τα παραπάνω, θα υπέθετε ότι με τη Μαρία ήμασταν κάθε μέρα μαζί. Και όμως την είδα από κοντά ζήτημα 5 με 6 φορές τα τελευταία 10 χρόνια.

Ήταν από εκείνα τα άτομα όμως που σε κέρδιζε από την πρώτη φορά που το συναντάς, έφτανε μόνο να σε κοιτάξει με εκείνο το καθαρό βλέμμα. Ήταν τόσο ουσιαστικές οι συζητήσεις μας, που όταν επικοινωνούσαμε είτε τηλεφωνικά, είτε μέσω βιντεοκλήσεων, είτε από κοντά παρόλο που δεν ήταν συχνά όλα αυτά, ήταν λες και είχαμε να βρεθούμε από την προηγούμενη μέρα.

Ήταν οξυδερκής, αυθεντική, δεν είχε δεύτερες σκέψεις, ειλικρινής, αυτό που είχε να στο πει θα στο έλεγε, δε χάϊδευε αφτιά, δοτική, ακριβοδίκαιη, συγχωρούσε χωρίς να κρατά κακίες, με μεγάλη την αίσθηση του χιούμορ, αυτοσαρκαζόταν χωρίς κανένα κόμπλεξ, μοιραστήκαμε μαζί τους βαθύτερους φόβους μας, γελάσαμε, κλάψαμε, αυτή ήταν η Μαρία Μπεκιάρη.

Ήταν όπως είχε πει η ίδια η σχέση μας, γέμισμα ψυχής αφού η φιλοσοφία μας για την ζωή είχε απόλυτη συμβατότητα.

Το ότι αποφάσισε να εγκαταλείψει τα εγκόσμια, γιατί το εκείνη το αποφάσισε, σίγουρα είχε φτάσει σε ένα σημείο κούρασης και λογικό το βρίσκω, μετά από 10 χρόνια πάλης με τον καρκίνο, που δεν επιθυμούσε πλέον να παλέψει.

Αυτό που έχει σημασία όμως ήταν πως η ίδια ένοιωθε και αυτό το αποτύπωσε στην τελευταία της ανάρτηση στο Facebook, που έκανε στις 15 Μαρτίου, ότι σαν άνθρωπος αισθανόταν πλήρης…

Ναι κατά κάποιον τρόπο η τελευταία της ανάρτηση στο Facebook, στις 15 Μαρτίου 2020 ήταν και  προφητική σε σχέση με το τέλος που σίγουρα προαισθανόταν ότι έρχεται.

Παρακάτω δημοσιεύω την πλήρη ανάρτηση που είχε κάνει, μια ανάρτηση που σε κάθε της πρόταση κρύβει και ένα μάθημα ζωής, για να μην ξεχνάμε τι είναι τελικά τα σημαντικά σ’ αυτή τη ζωή…

«Έζησα, γεννήθηκα, ονειρεύτηκα, ενθουσιάστηκα, πάλεψα, πείσμωσα, χάρηκα, έκλαψα, φοβήθηκα!

Ότι έκανα το έκανα με την καρδιά μου… Γνώμονας πάντα ο έρωτας! Αυτός ο πλανευτής, αυτός ο λανθασμένος σύμβουλος.

Αυτός που σε ανεβάζει στους ουρανούς και μετά σε ρίχνει στα τάρταρα και σου σου λέει: “βγάλτα πέρα τώρα…” Και τα βγάζουμε πέρα και βαδίζουμε και έρχονται οι δυσκολίες και έρχεται η αλήθεια. Και συνεχίζουμε…

Ο καθένας με τις δυνάμεις του, με τα βιώματά του, με τις σκέψεις του, ως εκεί που μπορεί. Ως εκεί που φτάνει θάβοντας 2 γονείς, ως εκεί που σηκώνει η πλάτη του…

Εκεί που ο καθένας αξιώθηκε να φτάσει και έφτασε και σκέφτεσαι η απόφαση είναι δική μου φίλε, όχι δική σου!

Ξέρω είσαι σκληρός, αλλά όχι πιο σκληρός από εμένα που μεγάλωσα 2 παιδιά μόνη, όχι που σε κάθε βήμα είχα Θεό μέσα μου, όχι στα 9 χειρουργεία μου, όχι στην αλήθεια μου που δεν έγινε αποδεκτή, όχι στα κότσια να ξεμπερδεύω με τράπεζες, όχι να διώχνω φίλους που αγαπούσα, όχι να να βάζω την αξιοπρέπεια πάνω από από όλα και να την τσαλακώνω για να ταΐσω τα παιδιά μου!

Και όλοι εσείς που κοιτάζετε ένα χαμόγελο και την εικόνα ενός ανθρώπου αυτό θέλετε να δείχνεται στους άλλους μια χαμογελαστή εικόνα… Λάθος!

Είμαστε πολύ παραπάνω από αυτό, είμαστε άνθρωποι με αίμα σάρκα ψυχή… Μόνο αυτό!

Και αυτό θα παραδώσουμε όταν έρθει η ώρα.

Φροντίστε να αγαπήσετε αυτό που είστε στην ώρα της μοναξιάς σας. Πάντα θα μας λείπει κάτι.

Εγώ νιώθω πλήρης και το ευχαριστώ μου μεγάλο!»

Μαρία Μπεκιάρη