Διαγνώστηκε με καρκίνο των όρχεων και βγήκε νικητής από τη δοκιμασία και τις δυο φορές. Σήμερα γράφει στο ΒΗΜΑ ΜΕΝ για την εμπειρία που του άλλαξε τη ζω, εξηγεί γιατί κανένας άντρας δεν πρέπει να κλείνει τα μάτια στον καρκίνο, αφού στατιστικά 1 στους 3 θα νοσήσει στο μέλλον και ξεκαθαρίζει ότι η αρρώστια ξεπερνιέται.

Το ιστορικό καρκίνου στην οικογένεια

«Όχι δεν υπήρχε κάποιο ιστορικό καρκίνου στην οικογένεια μου. Είμαι ο πρώτος διδάξας… Εξάλλου αυτό που λέμε κληρονομικότητα είναι ένας μύθος, αφού ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, αναφέρει ότι μόνο το 4% με 7% των διαγνωσθέντων καρκίνων οφείλετε σ’ αυτήν.»

Η πρώτη φορά της διάγνωσης

«Είχα πάει αμέσως στο γιατρό και αυτό ήταν που με έσωσε, μόλις ψηλάφησα κάτι περίεργο στον όρχι.

Μετά τις απαραίτητες εξετάσεις και την κλινική εξέταση στις 25 Ιουλίου βρισκόμουν σε ένα κρύο κρεβάτι χειρουργείου, για την αφαίρεση του «τέρατος» που είχε εγκατασταθεί στο σώμα μου.

Μάλλον διάλεξε λάθος σώμα όμως για να εγκατασταθεί… Ο φόβος η ανασφάλεια, ο θυμός και άλλα αρνητικά συναισθήματα που προκαλεί η διάγνωση του καρκίνου μπορεί να διακατέχουν όχι μόνο τον ίδιο τον ασθενή, αλλά και τα σημαντικά πρόσωπα γι’ αυτόν.

Ο καρκίνος είναι μια οικογενειακή ασθένεια που επηρεάζει και τους φίλους.»

Η έγκαιρη πρόγνωση και η ίαση

«Εάν αγαπάμε πραγματικά τον εαυτό μας θα πρέπει να αντιληφθούμε τη σπουδαιότητα της πρόληψης, αλλά και έγκαιρης διάγνωσης, ώστε να βρισκόμαστε όχι σε πανικό, αλλά σε εγρήγορση.

Δεν πρέπει να τα ρίχνουμε όλα στην τύχη, αλλά να κάνουμε και εμείς πράγματα γι’ αυτήν.

Σύμφωνα με την Διεθνή Υπηρεσία Μελέτης του Καρκίνου ( IARC – http://www.iarc.fr/en/ ), το 85% με 90% των καρκίνων θα ήταν ιάσιμοι, εάν ανιχνεύονταν στο στάδιο Ι.

Στην δική μου περίπτωση μου διαγνώσθηκε καρκίνος των όρχεων, σε αρχικό στάδιο.

Σύμφωνα με την επιστημονική κοινότητα, το 95% των διαγνωσθέντων καρκίνων των όρχεων σήμερα είναι ιάσιμος, πόσο μάλλον όταν διαγιγνώσκεται στο αρχικό στάδιο.

Πέραν των διαγνωστικών εξετάσεων & των check up εάν δούμε στο σώμα μας κάτι διαφορετικό, το όποιο δεν υπήρχε ή άλλο κάποιο σύμπτωμα το όποιο επιμένει, ότι πιο σοφό έχουμε να κάνουμε είναι να επισκεφτούμε το γιατρό μας.

Ας ακούσουμε από τον ειδικό ότι δεν είναι κάτι ανησυχητικό. Ας μην βγάζουμε μονοί μας τη διάγνωση, του τύπου “δεν είναι τίποτα θα περάσει…”.

Ο φόβος είναι αποτέλεσμα της άγνοιας και η άγνοια προέρχεται από την έλλειψη ενημέρωσης.

Όλοι νομίζουν ότι όποιος έχει καρκίνο είναι υποψήφιος μελλοθάνατος. Τεράστιο λάθος! Το γνωρίζουν 28.000.000 επιζώντες σ’ όλο τον κόσμο.»

Η δύσκολη περίοδος των εξετάσεων και της χημειοθεραπείας

«Ένα από τα πράγματα που μου έχουν μείνει είναι η απουσία ενσυναίσθησης της ιατρικής ομάδας και κατά συνέπεια η απουσία ενημέρωσης.

Το να μην μπορεί κάποιος να δει μέσα και από τα δικά σου μάτια, είχε ως αποτέλεσμα να κάνω διάφορα σενάρια στο μυαλό μου, που αυτό ήταν πολύ χειρότερο από τον ίδιο τον καρκίνο.

Είναι δυνατόν να κυνηγώ το γιατρό μου για να με ενημερώσει σχετικά με την ασθένεια μου, για τις παρενέργειας των θεραπειών;

O ίδιος αυτονόητα έπρεπε να το κάνει και ήταν υποχρέωσή του βάση του ιατρικού κώδικα δεοντολογίας, να με ενημερώσει.

Κάτι που θυμάμαι και μου είχε κάνει εντύπωση, αφού το είχα ανάγκη, είναι η παντελής έλλειψη από πλευράς υγειονομικών δομών του ΕΣΥ, της ψυχολογικής υποστήριξης των ασθενών.

Το κόστος των εξετάσεων αλλά και των φαρμάκων είναι μια επώδυνη όντως διαδικασία για τους ασθενείς του καρκίνου.

Τα κόστη δυσβάστακτα που πολλές φορές αναγκάζονται να ξεπουληθούν προκειμένου να έχουν την αυτονόητη πρόσβαση στη θεραπεία.

Ειδικά τώρα με την οικονομική κρίση πολλά από τα φάρμακα έχουν καταργηθεί από τη λίστα και σε πολλές θεραπείες ή εξετάσεις καλούμαστε να έχουμε συμμετοχή.

Πολλές φόρες αυτή η διαδικασία για τον ασθενή και το οικείο περιβάλλον είναι πιο επώδυνη από ότι ο ίδιος ο καρκίνος. Αυτό που θα ζητούσα από το κράτος είναι να δει με ενσυναίσθηση τα προβλήματα των πολιτών και ειδικότερα των ευπαθών ομάδων.»

Η στατιστική για τους Έλληνες και τις Ελληνίδες που προσβάλλει ο καρκίνος

Δυστυχώς στη χώρα μας ακόμη και σήμερα δεν έχει δημιουργηθεί το Εθνικό Αρχείο Νεοπλασιών, έτσι δεν υπάρχουν αξιόπιστα στοιχεία για την επίπτωση του καρκίνου και ως εκ τούτου η επιδημιολογική παρακολούθηση γίνεται έμμεσα μέσω των στοιχείων θνησιμότητας.

Μια από της πηγές πληροφόρησης για την κατάσταση στην Ελλάδα λοιπόν είναι τα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας και βάση αυτού του γεγονότος τα στοιχεία που παρουσιάζονται δεν είναι απολύτως ακριβή.

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, το έτος 2008, στην Ελλάδα διαγνώστηκαν 37.100 νέες περιπτώσεις καρκίνου, εκ των όποιων οι 21.100 αφορούσαν τους άντρες και οι 16.000 τις γυναίκες.

Το ίδιο έτος πέθαναν εξαιτίας του καρκίνου 27.000 άνθρωποι. Βλέποντας λοιπόν κάποιος τα σχετικά στοιχεία ανακαλύπτει αυτό που ισχύει στις περισσότερες χώρες του κόσμου, ότι ο καρκίνος αποτελεί τη δεύτερη αιτία θανάτου μετά τα καρδιαγγειακά νοσήματα.

Για το 2007 σύμφωνα με την Αμερικανική Εταιρεία Καρκίνου στην ετήσια έκθεση που παρουσίασε, ανακοίνωσε ότι κάθε μέρα πέθαιναν από καρκίνο σε όλο τον κόσμο 20.000 άνθρωποι δηλ. 7,6 εκατομμύρια περίπου θάνατοι.

Επίσης, κατά το ίδιο έτος, τουλάχιστον 12,3 εκατομμύρια νέα κρούσματα καρκίνου έχουν διαγνωστεί.

Στην Ευρώπη, εκτιμάται ότι γύρω στα 3,2 εκατ. νέες περιπτώσεις καρκίνου διαγνώσθηκαν το 2006, εκ των οποίων το 53% είναι άνδρες και 47% γυναίκες (Ferlay et al, 2007).

Οι προβλέψεις δείχνουν ότι ο καρκίνος στα επόμενα χρόνια θα είναι η πρώτη αίτια θανάτου παγκοσμίως ξεπερνώντας τα καρδιαγγειακά, ενώ το 2030 προβλέπεται ότι οι νέες διαγνώσεις καρκίνου θα είναι στα 27.000.000, με θανάτους από αυτόν στα 17.000.000.

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στην Ελλάδα αποκαλούν ακόμη τον καρκίνο η “επάρατη νόσος”, δηλαδή η καταραμένη νόσος, πόσο βοηθητικό μπορεί να είναι για κάποιον ο οποίος νοσεί, αλλά και να ευαισθητοποιήσει το κοινό προς την κατεύθυνση της πρόληψης;

Μήπως τελικά το κοινό τρομοκρατείται και όποτε ακούει καρκίνος αλλάζει δρόμο; H μόνη «επάρατη νόσος» είναι η άγνοια!»

Ρεπορτάζ: Λίνα Ψάϊλα

Περιοδικό: Βήμα MEN

Δημοσίευση: 03/09/2011